Dahamm und Anderswo
Deil 10: Hammkummer (odder: Ä Melodie in Fis)
Manchmool,
wenn i mied maaner Mudder delefonier,
schbür i änn Hauch vo demm,
wos ä jeeder wass,
obber si kanner soong draud.
Die is nu fidd, die is rüsdich, die werkld umerernand
im Gardn,
die hodd nu änn Moo, mein Vadder.
Obber drodzdem is doo wos in ihrer Schdimm,
aa wenns guud draff is, mei Mudder,
wenns lachd und derzylld
vom Ballmbuschnbindn und Kerchbudzn,
ä Melodie vo Haimood, vo Hammkummer.
Wär ihr Schdimm aff ämm Noodnbladd,
denker mä dann,
wennis siech durchs Delefon,
wärs di undersde Melodie vo ämm ganzn Konzerd,
die blooß manchmool durchscheind,
ä klanns Fis,
des aufdauchd und widder undergehd,
vo demsd ned wassd,
ob des Orchesder edz doo änn Badzer gmachd hodd
odder ob des su ghörd.
Wenn i dann leiser wär und aweng wenicher redd,
sachds »Bisd nu doo? Hallo?!
Iich hör di nämmer! Hörsd du miich?
Des lumberde Delefon dauchd werkli überhabbds nix!
Hädd mä nä blooß des alde behaldn!
Sooch hald wos! Bisd du nu doo?«
Iich sedz mi dann ganz grood hie
und nigg nei in Hörer.